Hazinem arkadaşında, dört saattir görmüyorum hemen hemen, hepitopu bir dakika uzağımda.. Bir "gelse ya artık" diyorum, "çok oldu ne zaman gelecek" diyorum, bir "sus" diyorum içimdeki yanımdayken bile aralık özlem penceresinden üfüren rüzgara, "fısıldama yüreğime; hadi, çağır gelsin, hadi çağır gelsin! “diye, “eğleniyor çocuk, mutlu, arkadaşlarıyla oynuyor, hem emin ellerde, sıcak yerlerde." Biraz zaman geçiyor, “Mehmet çağırsak mı, gelse mi artık acaba!” Diye ona doluyorum özlem sarmaşığımı..

Nasılsa gelecek biliyorum, biliyor olmanın rahatlığı var ya, yine de yine de özlüyorum işte, evlat başka bir şey...
Gelecek, ne kadar eğlendiklerini, neler yaptıklarını anlatacak pırıl pırıl gözlerle. Dişlerini fırçalamaya gidecek ama fırça arası bıdıbıdıdan on kere girip girip çıkacak banyoya, en nihayet sesim iki perde yukarıdan “hadi!”leyince “kızma Anneee” diyecek, yatağına yatacak, “Ben hazırım” diye seslenecek, bu “gelin biriniz uyku kitabımı okuyun” demek. Hiç değişmedi ritüelimiz, O bizim sesimize tutkun uyurken, biz onun aralık gözlerle dinleyişine meftun okurken... İyi geceler öpücüğüne eğilmişken ben yanağına, dolayacak kollarını “Biraz kalır mısın yanımda” diyecek, “uyku büyüsü yapmak yok ama!” repliğimi vereceğim, kikir kikir gülerek karşılayacak repliği yanağıma sıcak yüreğini bırakacak daha da sıkı dolanırken boynuma. Koklaya, öpe üstünü örteceğim.
Biliyorum gelecek ya, yine de işte...
İki yıldır bir an olsa, rüya da olsa körpe kuzusuna dokunmak için uykulardan uyanmak istemeyen, gecesi haram gündüzü kendisinden çalınmış anneler, biliyorlar gelmeyecek yavruları. Gelebilseler... Gelirler... Gelemiyorlar ki..