Hazinem arkadaşında, dört saattir görmüyorum hemen hemen, hepitopu bir dakika uzağımda.. Bir "gelse ya artık" diyorum, "çok oldu ne zaman gelecek" diyorum, bir "sus" diyorum içimdeki yanımdayken bile aralık özlem penceresinden üfüren rüzgara, "fısıldama yüreğime; hadi, çağır gelsin, hadi çağır gelsin! “diye, “eğleniyor çocuk, mutlu, arkadaşlarıyla oynuyor, hem emin ellerde, sıcak yerlerde." Biraz zaman geçiyor, “Mehmet çağırsak mı, gelse mi artık acaba!” Diye ona doluyorum özlem sarmaşığımı..

Sabah kahvaltı sofrasında babasının işi olduğunu, yarım gün ayrı kalacaklarını öğrenen Evdeki Enkarne:
"Yemin ediyorum baba, seninle ayrı kalmaktan psikolojim bozuldu. O kadar üzüleceğim ki yakında tipim de bozulacak, burnum ( yanağını işaret ederek) burada olacak!"

İnsan kadar, insanlık kadar eskidir yeryüzündeki ikameti dinlerin.Bir şekilde dünyada var olan insanın, bu var oluşa dair “ nedenleri, nasılları, eee sonraları” sorgulama yolculuğu mu dinleri var kıldı, insanla eşanlı mı var olmaya başladı dünyada, ya da insandan bile çok eski mi dinler tarihi bilmem lakin inanılan ya da inanılmayan şekle göre yaradanının adı, ibadet şekilleri,yöneliş yolları değişse de hep vardı, var...

Kim demiş ki derin hisler, uzun yıllarla olur...
Bazı insanlar vardır hani, çok yenidir hayatınıza girmişlikleri ya, sanki yıllardır birlikteymişsiniz, hayatınızın her miladında –insan bir kere doğmaz; zira her ruh yangını vesiledir yine yeniden doğmalara küllerimizden- yanınızdaymış hissi verirler. İlk aşık olduğunuzda, mezuniyetinizde, terfinizde, ilk terk edildiğinizde, evlenme teklifi aldığınızda... Uzar da uzar liste, velhasıl; diplerinizde, zirvelerinizde hep paylaşmıştır sizinle sofranızdaki duyguyu, o duygu her ne ise.

Andımız