Pantolonunun ceplerini delercesine karıştırdı, yokladı; var olması duasıyla, mebzul miktarda umudun; kalmamıştı. Olası eksiklik anları, yoksunluk halleri için oldukça, buldukça, varken koyardı üç beş bir şey sağa sola, kıyıya, kuytuya... Tüketmiş miydi onların da hepsini yoksa? Sanmıyordu. Ummuyordu, bu kadar çabuk bitmezdi istifi bitemezdi. Vardı bayağı birikimi; öyle biliyordu. Her yıkılışında, köşe bucak dağıtmıştı ortalığı ve bulmuş ve kanmıştı yoksunluk krizine girmesine ramak kala umuda,yarına. Bu sefer başkaydı, kötüydü, çok ihtiyacı vardı, çoka ihtiyacı vardı. Olsaydı ceplerinde zerre kadar umut alır yürürdü, güç olurdu dizlerine, derman olurdu yüreğine...  de yoktu...  Yeni yüklenmeler yaşamaya , başka sevdalara, başka umutlara, başka yüreklere uçacak kadar olsa, ne iyi olurdu. Kerterdi muhakkak onlar da hoş. Kendinden olduğu, kendi olduğu ne yapmıştı ki el ne yapsın. Yine de kalırdı her tortunun içinde biraz umut, eledin mi şöyle ince gözenekli bir elekle kalırdı elekte, yetecek kadar kalkmaya, küllerinden doğmaya, ekmeye toprağa tohum niyetine, sürmeye başa ilaç niyetine. Yoktu... Umut da bitmişti, aşk da, hayat da... Cepleri de delikti zaten...

Nineleri enine enine dilimleyip ahşap tabakta servis edersen suyunu bırakmaz.
Yeşim "suyun çok fazla" diyor,"fazla duygusalsın, ateşinle, toprağınla dengelemen lazım." Sinemdeki onulmaz yaralara ateş neylesin, toprak neylesin.
Ne ki, derdimin dermanı huzurlu bir dünya...
Kimsenin babasının ateşlerde yanmadığı, kimsenin yavrusunun işkencelerde, gözaltılarda kaybolmadığı, kuyulara atılmadığı,hayatlarına beyaz çizikler atılmadığı, yüreklerde kağıt çiziği sızısının her acının yıldönümünde nüksetmediği, başındaki örtüden, yüreğindeki inançtan ya da inanmamaktan sebep kişinin dışlanıp, aşağılanmadığı, yargılamadan kabullere teşne, aymazlıklarına cümle algıyı dumura uğratan, duyan kulakları utançtan kıpkırmızı eden kılıflar uydurmadığı. Cumartesileri annelerin acılarını sessiz çığlıklara gömmediği, birbirlerinin yüreğinde umut yeşerttiği.. Güneşli güzel günlere Afrikalı çocukların saflığıyla elele ubuntu felsefesini içmiş koşmadıktan sonra kar etmez cümle ateş, toprak...
Umutluydum bu gün neşeli bir şeyler çıkacaktı, iki güzel insan bileşkesine gidecektim ardı ardına oysa, sabah Hazinem'i yolcu ederken de havayı, kışı koklamış ziyadesi ile bahtiyar olmuştum oysa ki...
Kısmet, değil ki pilot ismet...
Sahi sizin hiç babanız öldü mü?

Hey on beşli, on beşli
Tokat yolları taşlı
On beşliler gidiyor
Kızların gözü yaşlı...
Yok yok... On beşlik yeni yetmelerin, taze sevdalarla yaktığı bir türkü değil. Öyle eller havaya, hop hop yandan melodisi, acıya doymuş bu toprakların paradoksu...
Savaşın, kayıpların,ruh yangınlarının, çeresizliklerin, özelinde Hediye ve Hüseyin'in hikayesi. Cepheler emerken memleketin civanlarını, daha fazla asker, daha fazla can lazım olunca; yeni bir kanun çıkarılır. 1315 doğumluları da alacaklardır artık. Hüseyin ve Hediye yeni sözlenmiştir, yaza düğün edeceklerdir. Hediye'nin ellerini kınalara banacak, sevdiğinin koynuna yuvalayacaklardır. Naçar gider Hüseyin.Gün geçer, sene geçer, gittiği yollara yazmasının oyasına işlediği yaşları akıtır Hediye... Giden dönmüyor acep ne iştir! Köylerde sadece yaşlı erkekler kaldığından dağlarda eşkıyalar türer, aman vermez köylüye bu arada. Kızlarına kötü hal gelmesinden korkar ana babası. Hediye'yi verirler dört yıl sonra altmışında bir adama. Adam da bir seneye kalmaz verir ruhunu Azrail'e. Sahipsiz kalan Hediye'yi evini basan eşkıyalar dağ bayır dolaştırıp, kirli elleriyle birbirlerine sunarlar. Hevesleri geçince de bir cami avlusuna bırakırlar pejmürde..

Erdal Eren'in Son Fotoğrafları  Sonsuzluğa Taşıyan:Savaş Ay

YAVRUM

Mutlaka var, mutlak surette var, hep var... Doğum kadar sahi, gerçek, doğum kadar yoğun. Gelen tatmadan gidemiyor, yok ben kalayım almayayım da diyemiyor, gidiyor mecbur vakti gelen...
Emir’in anneannesinin cenaze namazı kılındı Kzıltoprak Camii'nde bu gün. Emir’in anneannesi... Benim anneannem on iki yaşımın buz şubatında gitti. Emir vardır nereden baksan kırk dokuz-elli...
En çok, annemden bile çok severdi anneannem beni, küçük aklımla inanır, bilirdim, böyleydi. Altmışında mıydı, altmış beşinde mi gittiğinde, hatırlamıyorum. Bilmiyordum ki yaşını(kendi biliyor muydu ki) hâlâ da bilmiyorum. Emir’in anneannesi doksan beşinde gitti. Çekmeden, çektirmeden, torununun çocuğunu öptü, kokladı, kâmını aldı şu yalan dünyanın da gitti. Dilerim; dileyen herkese nasib olsun.
Benimki; anlatılanlara bakılırsa zor yaşadı, hep zor. Kimseye yük olmadı yaşarken, sırtında taşımasına rağmen dünyayı. Ne de burnumda tütüyor şu ara...
Ölüm üzüyor elbet, gidenin yaşı ne olursa olsun. Bir kopuş var neticede, bir daha göremeyiş, koklayamayış , dokunamayış...
Üzüyor evet de; kimi ölüm üzüyor ama acıtmıyor...

Yarın gel demişti, yarın gel al paranı! Alçak... Sabahı zor ettim, uykumu getiren ne varsa yaptım, televizyon bile seyrettim olduramadım. Uykusuzluğun umut pompaladığı gözlerle çıktım evden. Oh be, nihayet... Paramı alacaktım, dört aydır uğraşıyordum, döndüm durdum peşinde, kaçtı, oyaladı, saklandı, yalan söyledi, duygularımla oynadı vermedi de vermedi gitti paramı arkadaş. Az da değil ki unutayım gitsin! Az da olsa niye unutayım canım borç borçtur, Allah Allah...
Olmasa parası da vermese, hadi neyse. Aldıklarını görseniz, benden lüks yaşıyor, vermiyor paramı. Hani demişler ya “malım seni vereyim de mi kötü olayım, vermeyeyim de mi kötü olayım!” o hesap...
Bir de alay edercesine gelip bana anlatmaz mı sevgilisine aldığı Jean Paul parfümleri, birlikte gittikleri, tavlamak adına ısmarladığı kahvaltıları, yemekleri, adalarda modalarda gezmeleri... Salak n’olucak, salak...
Kandığıma mı yanayım, uykusuz, açbiil aç oralara yollandığıma mı...
Kös kös döndüm geliyorum eve, içimden de etme bulmaya dair ne kadar beddua varsa buluyorum küfür sosuna sunuyorum evrene götürsün o şerefsize iadesiz taahhütlü. Sunturluları sıralıyor yürüyorum öfkemden esrik, bacağımı bileğimden bir el kavramasın mı... Destur bismillah, tamam, tamam geri aldım bedduaları sayın evren.
Sen de nereden çıktın be kadın? Yere bağdaş kurmuş, kucağında bebesi, önünde çaprazlama ikiye katlanmış bir örtü.
-Allah rızası için, n’olur, şu yavruma acıyın, dilenci değilim, işsiz kaldım, ekmek param yok, evime dönecek param yok, hiç olmazsa bir yol parası Allah rızası için, Allah ne muradınız varsa versin!
Cebime attım elimi üç madeni, bir kâğıt... Hepitopu on üç lira... Vermezsem, bu gece de vicdanımın obsesyonundan ayaktayım biliyorum. Tereddütle aldım iki madeniyi elime, usul usul çıkarırken cebimden, önce uğultusu, sonra savurtusu geldi rüzgârın. Bir üfürüş üfürdü ki...
Sonra, açılan örtü yüzü kara dilencinin tüm foyasını meydana çıkardı. İlahi adalete olan sonsuz güvenim bir an olsun sarsıldığı için özürler aldı soslu bedduaların yerini...